Talia Kart Runicznych zastępująca w bardziej "poręcznej" wersji papierowo-kartonowej kamienie runiczne potocznie zwanymi po prostu Runami dotąd stosowanymi tylko i wyłącznie przez szamanów wszelkich ras i kultur, powoli wchodzi salonów wróżbiarskich całej Europy.
Słowo Runa pochodzi z nordyckiego rün, co oznacza czarodziejski znak, tajemnicę. Wyraz ten występuje również w języku celtyckim, stąd staroiryjskie rùn - tajemnica. Według mitologii celtyckiej to Odyn zdobył runa dla plemienia Asów. Odyn był bogiem, który wędrował po królewskich dworach i równie często zachodził do pieczar prostego ludu. Gdy chciał coś dla siebie zdobyć, nie przebierał w środkach. Pomimo swojej boskości był całkowicie amoralny. Odyn przypomina najbardziej rzymskiego boga wojny - Marsa. Z początku Runy były boskimi znakami nacinanymi na gałązkach. Gałązki musiały koniecznie pochodzić z jesionu, który był wówczas drzewem życia (Drzewo Życia, to symbol równie głęboko zakorzeniony w kulturze Wiccan). Asowie czytali z Run przyszłość. Na początku znaki runiczne były rzeźbione w drzewie, kamieniach i kościach, a zwłaszcza na kłach morsów. Obecnie również zaczynają się pojawiać drewniane tabliczki runiczne. Współczesna talia kart Runicznych składa się z dwudziestu czterech kart i dwudziestej piątej karty, nazwanej "pustą" (podobnie jak w talii Kart Cygańskich).

Zapewne każdy z Was choć raz w życiu miał okazję zetknięcia się z Runą Fehu, która symbolizuje w potocznym zrozumieniu zysk.
Jest to Runa nieegoistycznego dostatku. Bogactwa nie powinniśmy jednak zazdrośnie strzec, lecz wykorzystywać dla dobra ogółu, w przeciwnym razie obróci się w nicość, a w najgorszym przypadku sprowadzi ubóstwo.

Tradycja związana z rozkładaniem Run jest równie ciekawa jak i same Runy. Otóż przed rozłożeniem Run, należy obowiązkowo zapalić nową świecę poświęconą Odynowi, aby wyrocznia się spełniła. Świeca musi wypalić się do końca bez względu na czas czytania znaczenia rozłożonych Run.